முகடு

தொடுவானம் புகைந்து
உருகும் கண்ணாடிப் பாளம்
படபடத்து நிறமிழக்கும்
இமைச் சிறகு
கனம் நழுவ
கழுத்தில் சரிந்து
காதுமடல் கடித்திழுக்கிறாய்
உயிர்ப் பரப்பில்
மீனின் சுவாசமென
மிதந்து திரிகின்றன
இதழ்கள்
அணைப்பின் நிழல் கவ்வ
மேகம் துளிர்க்கிறது.

ஞாபகத்தின்
காலப் பிசகுகளில்
படிதாண்டாத கணவனின்
உறைந்த காலடி ஸ்பரிசம்
அலற அலறச்
சப்தப் பெருங்குழியில்
உதறிப் பதைக்கிறாய்
மரண வீட்டின்
தீண்டாத நண்பனென
அகாலத்தில் விழிக்கிறது
மௌனம் பாரித்த
மழை.